قلب خونین

آرام تر بگذر!

ای مسافر !
ای جدا ناشدنی!
گامت را آرام تر بردار
از برم، آرام تر بگذر
تا به کام دل ببینمت.
بگذار از اشک سرخ
گذرگاهت را چراغان کنم.
آه! که نمی دانی
سفرت روح مرا به دو نیم می کند.
و شگفتا که زیستن ؛ با نیمی از روح, تن را می فرساید.
بگذار بدرقه کنم
واپسین لبخندت را
و آخرین نگاه فریبنده ات را.
مسافر من!
آن گاه که می روی
کمی هم واپس نگر باش .
با من سخنی بگو.
مگذار یکباره از پا در افتم
فراق صاعقه وار را
بر نمی تابم.
جدایی را لحظه لحظه به من بیاموز.
آرام تر بگذر.
تو هرگز مشایعت کننده نبودی
تا بدانی وداع چه صعب است.
وداع، طوفان می افریند.
اگر فریاد رعد را در طوفان وداع نمی شنوی
باران هنگام طوفان را که می بینی !
آری باران اشک بی طاقتم را که می نگری.
من چه کنم ؟
تو پرواز می کنی
و من پایم به زمین بسته است.
ای پرنده!
دست خدا به همراهت
اما نمی دانی
که بی تو به جای خون
اشک در رگ هایم جاریست
از خود تهی شده ام
نمی دانم تا باز گردی
مرا خواهی دید؟